Podczas każdej interwencji z osobą nieprzytomną, konieczne jest dostosowanie się do specyficznych zaburzeń, które doprowadziły do utraty przytomności. Kluczowe jest przestrzeganie poniższej kolejności podczas badania osoby nieprzytomnej:
Pierwszy etap to analiza wentylacji płuc. Głośne lub chrapliwe oddychanie może sugerować częściową niedrożność górnych dróg oddechowych, co może wynikać z zapadnięcia się języka. Możemy polepszyć wentylację przez odchylenie głowy pacjenta ku tyłowi lub podniesienie żuchwy. Ciała obce, takie jak proteza stomatologiczna, mogą również powodować podobne objawy niedrożności. Jeśli ciało obce wpadnie w obszar fałd głosowych lub poniżej, wymagana jest interwencja medyczna. W przypadku całkowitej niedrożności ze względu na ciało obce w drogach oddechowych, niezbędna jest natychmiastowa pomoc.
Drugi etap polega na sprawdzeniu wydolności układu krążenia, co obejmuje badanie tętna i ocenę koloru skóry. Jeśli tętno jest niewyczuwalne, konieczne jest natychmiastowe zastosowanie masażu serca. W przypadku poważnych krwawień, konieczne jest zastosowanie opatrunku uciskowego.
Trzeci etap polega na ocenie stanu neurologicznego pacjenta przez sprawdzenie odruchu rzęsowego. Ta próba powinna być przeprowadzona maksymalnie trzy razy, ponieważ odruch ten szybko się wyczerpuje. Reakcja na ból zanika później niż odruch rzęsowy.
Po ocenie stanu pacjenta i ewentualnym umieszczeniu go w bezpiecznej pozycji, warto przeprowadzić wywiad ze świadkami lub rodziną, który może dostarczyć cennych informacji dla dalszych działań. Prowadzący wywiad powinien uzyskać informacje na temat chorób, objawów towarzyszących utracie przytomności oraz leków zażywanych przez pacjenta.
Transport osoby nieprzytomnej powinien odbywać się z najwyższą ostrożnością, szczególnie w przypadku urazu głowy lub kręgosłupa. Pacjent powinien być przenoszony na twardym podłożu, a jego pozycja powinna być kontrolowana co dwie godziny.